Wraki zatoki Coron – Nurkowanie wrakowe Filipiny

Nurkowanie wrakowe Filipiny

Przez tysiące lat na Filipinach, w prowincji Palawan, a także na małej wyspie Sangat Filipińczycy widzieli: epoki lodowcowe, epoki kamienia łupanego, ewolucyjne udoskonalenia, czasy ludzkiego odkrycia, czasy ludzkich konfliktów, czasy pokoju i spokoju. Nie tak dawno temu w historii świata przy wyspie Sangat i Busuanga w zatoce Coron odbyła się spektakularna bitwa między Stanami Zjednoczonymi Ameryki, a Japonią. 24 września 1944 r. samoloty Stanów Zjednoczonych zaatakowały japońskie imperialne okręty marynarki wojennej.

Krótkie naświetlenie historii bitwy nad zatoką Coron.

Latem 1944 r. Japończycy stracili 15 statków w Zatoce Manilskiej po ciężkich i długotrwałych atakach z powietrza ze strony amerykańskich samolotów stacjonujących na lotniskowcach. Starając się ocalić ocalałe statki, japońscy dowódcy marynarki nakazali, aby pozostałe okręty podniosły kotwicę i popłynęły na południe do Grupy Wysp Calamian w prowincji Palawan. Ostatecznie okręty te dopłynęły i zakotwiczyły w sennej i zacisznej zatoce Coron.

Po przestawieniu się do Coron Bay po 16-godzinnej podróży na południe, japońscy dowódcy byli pewni, że to, co pozostało z ich flotylli zaopatrzeniowej, znajdzie się poza zasięgiem amerykańskich samolotów morskich, a także ataków bombowców lądowych.

Japońskie plany zostały jednak wykryte przez amerykańskie siły morskie i uruchomiono plan, by przeprowadzić niespodziewany atak powietrzny przez amerykańskie samoloty bazujące na lotniskowcach. Plan zakładał zatopienie resztek japońskiej floty zaopatrzeniowej na swoich nowych kotwicowiskach w Zatoce Coron.

Niespodziewany atak został zaplanowany przez admirała Williama F. "Bull" Halsey z pancernika USS New Jersey. Po udoskonaleniu planu, misja została przekazana do wykonania wiceadmirałowi Markowi A. Mitscherowi - dowódcy 38 Task Force na pokładzie lotniskowca USS Lexington.

Mimo pewnego sukcesu Mitscher wiedział, że misja ma pewne specyficzne ryzyko logistyczne. W czasie ataku grupa amerykańskich lotników znajdowała się w odległości 340 mil od Zatoki Coron, co oznaczało, że jego piloci mieli tylko tyle paliwa, aby zaangażować się w krótki atak na pozycje wroga. Po czym szybko muszą wracać na lotniskowce. Emocje i chęć walki pilotów byłaby równoznaczna z tym, iż nie starczy im paliwa na powrót.

Atak

Rankiem 24 września 1944 roku o godz. 05:50 w liczbie 96 myśliwców Grumman F6F Hellcat i 24 samolotów nurkujących Curtiss SB2C Helldiver wystartowały ze swoich lotniskowców w kierunku swoich celów. 3 godziny później siły uderzeniowe dotarły na wyspę Busuanga i znalazły swoje cele: 11 dużych japońskich okrętów i statki zaopatrzeniowe na kotwicy kompletnie zaskoczone i nie przygotowane do obrony.

Po przybyciu nad zatokę Coron eskadra Curtiss Helldivers zaatakowała zarówno Akitsushimę, jak i Okikawa Maru. Mimo że Akitsushima, ciężko uzbrojony lotniskowiec odpowiadał ostro ogniem, wkrótce został pokonany przez wielokrotne uderzenia bomb, a w konsekwencji wewnętrzne eksplozje i ogień dokonały żywota okrętu. Już po 15 minutach ataku na Akitsushima, zatonął w przejściu między wyspami Lajo i Manglet.

Okikawa Maru natomiast w pełni wypełniony olejem opałowym, równie szybko został wyłączony z użytku i stanął w ogromnych płomieniach. Chociaż okręt był mocno zniszczony, pozostał na powierzchni bezwiednie dryfując na północ. 9 października, podczas drugiego ataku o nazwie "mop-up", Okikawa Maru został zatopiony.

Dziesięć bombowców nurkujących skoncentrowało się na okręcie Olympia Maru. Po tym jak trzech amerykańskich pilotów zostało zestrzelonych, czwarty samolot szturmowy uderzył w statek na śródokręciu, co uniemożliwiło mu manewrowanie i odpieranie dalszych ataków. W końcu Olympia Maru zatonął zaczynając od rufy zabierając ze sobą 19 członków załogi.

Mocno chroniony przez uzbrojenie przeciwlotnicze okręt Irako reagował zaciekle na atakujące siły powietrzne Stanów Zjednoczonych. Jednak zgodnie z przewidywaniem wiceadmirała Mitschera i ten okręt spoczął na dnie. Pozostałe japońskie statki zakotwiczone w zatoce Coron uległy w krótkim odstępie czasu podobnemu losowi, w tym Kogyo Maru, który zatonął w pobliżu wyspy Lusong.

Ostatnią ofiarą ataku był okręt Kyokuzan Maru. Zakotwiczony po przeciwnej stronie wyspy Busuanga. Kyokuzan Maru odniósł poważne obrażenia w wyniku licznych nalotów bombowych i ostrzałów amerykańskich samolotów. Płonący potężny okręt stał się bezużyteczny. Japończycy postanowili sami go zatopić.

Jedynym statkiem, który przetrwał atak, był tankowiec o nazwie Kamoi. Chociaż Kamoi był bardzo zniszczony przez atakujące siły, udało mu się ostatecznie uciec z Coron Bay. Niektóre doniesienia stwierdzają, iż jakiś czas później jednostka ta uczestniczyła w budowie portu w Hong Kongu.

Wszystkie zatopione statki dostępne są do nurkowania, a zakres głębokości to 20-40 metrów.

Najprościej dostać się na nie łodzią nurkową z wyspy Sangat. Położona wzdłuż skrajnej północnej granicy Zatoki Coron, wyspa Sangat jest jedną z ponad 90 wysp i wysepek, które tworzą Grupę Wysp Calamian w północnym sektorze Prowincji Palawan.

Grupa wysp Calamian, znana na całym świecie ze swojego naturalnego piękna i mistycznego wyglądu, obejmuje trzy główne wyspy Busuanga, Culion i Coron. Najbliższymi sąsiadami Sangat są Busuanga na północy i wyspa Apo na wschodzie.

Wyspa Sangat i otaczające ją tropikalne pejzaże morskie mocno chronione i pielęgnowane przez zarząd Sangat Island Dive Resort - zapewniają kwitnącą bezpieczną przystań dla niezliczonych gatunków roślin, zwierząt i gatunków wodnych endemicznych dla wyspy, a także całej grupy Calamian Islands.

Galeria zdjęć: